Eg har så mange tankar, følelsar og bekymringer rundt det at eg (ja, lille eg) skal bli mamma. Det er jo noko av det største ein kan oppleva som menneske, og faktisk skal sette eit liv inn i denna verden og oppdra det. Fra første vekene og månadane eg var gravid var eg livredd for å miste ho. Kvar gong eg gjekk på do sjekka eg om det var blod på papiret, berre eg hadde vondt i magen var eg livredd neste steg var spontanabort og den tiden eg ikkje kjente liv tenkte eg kvar dag på at ho kanskje ikkje levde. No mot slutten har følelsene roa seg litt, og eg har kjent ho kvar dag.

Så når ho blir født er det mange beslutningar å ta. Skal me leggje ut bilde av ho? Isåfall kor masse skal vi vise – og til kven? Korleis seng skal ho sove i, kva vippestol er best og tør me bruke bæresjalet? Noko eg trur er veldig viktig å hugse på er at det vart født millionvis av barn før også som ikkje brukte ergonomisk vippestol eller barnevogn til ti tusen kroner. Personlig låg eg (i følgje mor) i ei vogn kjøpt brukt, hadde ein heilt vanlig vippestol men derimot MASSE kjærleik rundt meg. Eg trur det er veldig viktig å huge på i den materialistiske verden vi lever i at det viktigaste eit barn kan få er kjærleik, mat og dei tinga som ikkje kostar titusenvis av kroner.

Abdi er allerede den finaste pappaen til lille mini. Han snakkar med ho, kosar med ho og tenker på oss kvar dag. Når me skal legge oss seier han alltid god natt til meg, men også til Jasmine. Med hånda på hjartet kan eg seie at me er utruleg heldige som har han, virkelig. Når det kjem til meg veit eg at eg kjem til å gjere alt i min makt for at ho skal ha eit fint, trygt og godt liv. Me skal lære ho dei viktige verdiane, korleis ein behandlar mennesker og korleis ein skal lat seg behandlast. Jenta vår, me elskar deg allerede – og lovar å elske deg til evigheten.

God lillelørdag 🌟

Eg har ein tilståelse til dikka, eg var ikkje heilt ærlig i forrige innlegg. Da eg sa at ikkje så mykje har skjedd fortalte eg ei blank løgn, for det har det. Me har jo tross alt flytta! For ein prosess det er med vasking, pakking, flytting og ikkje minst møblering. Kvar einaste gong eg fortel meg sjølv at eg aldri skal flytta igjen, så boom - gjer eg det allikevel. Denne gangen var det heilt nødvendig med tanke på at me budde på trettiseks kvadrat, eit soverom og at lille J ikkje ville fått sitt eiget rom. Me hadde jo ikkje trengt å flytte allereie i desember, men tanken på å ha med seg ein kid på flyttelasset gjorde tanken enda meir stressende.

Uansett eg tenkte eg ville dele med dikka korleis stova vår ser ut etter me flytta hit. Det har vært litt av ein prosess å få alt på plass, og berre det å få fylt all tomrom for denna leiligheten er fire gangar så stor som den forrige. Me gikk fra trettiseks, til hundre og tre kvadratmeter. Det er ein ganske stor forskjell! Mitt absolutt favorittrom i huset er stova, og eg arbeidar virkelig med å få eit trivelig soverom også. Einaste som er kjipt med å leiga er at ein ikkje kan male veggane i den fargen ein ønskjer, men me får fylla dei med noko anna. Uansett, her er vertfall stova vår. Det meste er faktisk kjøpt på ikea eller brukt, ettersom ingen av oss er millionærer.

Snart jenta mi, snart – er du oppi her 🖤