Dzień dobry! Dziś książka malutka, niepozorna, a tak urzekająca, że aż strach 😁 przenosi nas nie tylko do miejsc realnych, ale też do postaci ze snu, z podań i legend do świata, który chce się poznawać, zgłębiać, w którym chce się zostać na dłuższą chwilę. Teraz, kiedy przez wzgląd na pogodę i choróbska, problemem jest dotarcie nawet do własnej skrzynki na listy - doceniam ją podwójnie 😁
Mówię o pozycji 'Nuda się nie uda. Wyprawa na wieżę. ' Anny Machacz z ilustracjami Iwony Klimaszewskiej która ukazała się nakładem Wydawnictwa Wrażlive.
Tam książka to trochę taki przewodnik po Krynicy-Zdroju. Ale przewodnik bardziej duchowy, opisujący julki, chochliki, a nawet Drzewo Sekretów. To co zaczerpnięte z legend i podań ludowych miesza się tutaj z magią. Bo jak inaczej nazwać to, że pluszowy pingwin... Gada! To właśnie jego Julka i Piotrek dostali od rodziców tuż przed wyprawą do Krynicy. I to on sprawił, że była to wyprawa niecodzienna i wyśniona...
Autorka w ciekawy sposób opisuje postaci, które same w sobie są ciekawe. Pełno tu skrzatów i innych stworzeń wprost z podań. Jest też sam inkluz, którego dzieci szukają. Czy uda im się do niego trafić? Warto sprawdzić.
Uroku całości dodają ilustracje. Bardzo charakterystyczne, trochę w starym stylu. Najbardziej podobają mi się oczy postaci. Jest w nim coś baśniowego, coś wyjątkowego. Podobnie jak sam pingwin - cudny i taki, którego chciałoby się przytulić, w oczekiwaniu aż zacznie snuć swoją opowieść...

- 'No mamo, no postaw się na moim miejscu, co?! Czy ty byś wolała sprzątać zabawki czy siedzieć i oglądać serial? No to już wiesz jak ja się czuję jak mnie prosisz żebym posprzątał'.
Nie wiem czy czytanie mojemu dziecku książki, którą dziś chcę Wam pokazać było dobrym pomysłem 😄 po lekturze bowiem mam w domu najbardziej empatycznego osobnika ever 😁😅
Książka o której mowa to 'Postaw się na moim miejscu' Susanny Isern (w tłum. Tomasza Pindela) z ilustracjami Mylène Rigaudie wydana w ramach kolekcji OQO przez Wydawnictwo Tako.
Zacznijmy od tego, że książka jest przepiękna. Ilustracje bardzo do mnie przemawiają, chociaż są tak naprawdę bardzo proste i bez jakichś, nazwijmy to, fajerwerków. Postaci są sympatyczne, łąka jak żywa - aż czuć wiosnę!
Bohaterem opowieści jest Pasikonik. Wczesną wiosną wyrusza na spacer by spotkać się z przyjaciółmi których nie widział przez całą zimę. Zastanawia się co u nich i bardzo chce ich zobaczyć. Jako pierwszą odwiedza Biedronkę, która wywiesiła na sznurku swoje kropli, żeby wyschły a jedna z nich gdzieś się zawieruszyła. Pewnie pomyślicie, że Pasikonik pomógł jej szukać? Otóż nie, on stwierdził tylko, że sam nie ma żadnej kropki i nie wydaje mu się, żeby kropki były ważne. I poszedł dalej. Podobnie bagatelizował problemy kolejnych przyjaciół. Aż w końcu mu też przydarzyło się pewne nieszczęście... Czy wtedy ktoś postawił się na jego miejscu? Jak zareagowali przyjaciele? I czym w ogóle jest ta cała empatia?
Odpowiedzi znajdziecie w książce. Mój prawie 4,5-latek jest nią zachwycony. Bardzo zżył się z bohaterami, najbardziej polubił Pszczołę i Stonogę. I od razu wiedział jak ważne jest by pomagać innym, a już szczególnie przyjaciołom. Jak sam przyznał 'trzeba tak robić, pomagać, bo świat jest tak stworzony. I już!'. Zatem pozostaje mi jedynie dodać: 'I już! ' 😁 i polecić z całego serca.

- Mamo nie lubię Wiktora wiesz? To znaczy lubię bardzo książkę, ale tego pana myśliwego już nie. No bo po co on zabija zwierzęta, skoro może pójść do sklepu i tam kupić jedzenie? A dywan w meblowym jest.
- Ale było mu przecież przykro, że zabił geparda...
- Nie było mamo. On tylko tak sam przed sobą udawał, żeby się lepiej poczuć. I dlatego tym bardziej go nie lubię, bo oszukuje nie tylko nas. Oszukuje też siebie. I tak naprawdę nie potrafi współczuć. W sumie to mi go trochę szkoda. To taki smutny pan.

To jedna z rozmów z moim prawie 4.5-latkiem, który do swojej kolekcji ulubionych książek właśnie dodał tę, o której za chwilę Wam napiszę.
To 'Wiktor' duetu grafików Jacques & Lise (w tłum. Iwony Mączki), który ukazał się nakładem Wydawnictwa Format.
Książka jest przepiękna. Wydana na dobrej jakości, grubym i matowym papierze, w grubej okładce z miłego w dotyku, lekko chropowatego materiału. W kolorystyce ilustracji przeważa zieleń i pomarańcz, dużo jest gry światłocieniem. Sam Wiktor jest nieco karykaturalny, nieco przerysowany. Ale taki ma być. Tu nie ma przypadków. Nie ma nawet jednej linii, która byłaby nieprzemyślana. Wszystko jest tak, jak miało być - na swoim miejscu.
Bohaterem jest Wiktor. Myśliwy, który marzyl od zawsze by ustrzelić geparda. Kiedy to w końcu nastąpiło, mężczyznę ogarnęły wątpliwości...
Mogłoby tu właściwie nie być tekstu, bo ilustracje mówią wszystko. To za ich sprawą prowadzona jest narracja i to one tworzą puentę. A puenta to mocna, przewrotna i dająca do myślenia. Za każdym razem kiedy do niej z synem docieramy, wyciagamy nowe wnioski. Bardzo dużo o tej książce rozmawiamy. Nie tylko o tym co się wydarzyło, ale też o emocjach, które wzbudza i którymi jest naładowana. Mamy tu wstyd, poczucie winy. Mamy chęć przynależności do grupy, szczęście, ułudę i empatię. No właśnie - czy myśliwy może być empatyczny? Sprawdźcie sami. Po stokroć warto. Ta książka to dzieło kompletne. I jeśli chodzi o treść, i ilustracje, i ogólne przesłanie. Absolutny must have.