Witajcie późnym wieczorem. Miała być inna książka, ale od przedwczoraj, od czasu kiedy dostaliśmy pewną serię, moi synowie chcą ją czytać wciąż i wciąż od nowa. I w sumie się im nie dziwię. Bo jest ciekawa, świetnie napisana i sympatyczna. A do tego traktuje o tematach trudnych i będących w naszym kraju niestety nadal tematami tabu - czyli o niepełnosprawności.
Ta seria to Przygody Rysia i Krzysia, a część, którą dziś chcę Wam pokazać nosi tytuł 'Przyjaciel Pirat'. Autorką jest Marta Ostrowska, a ilustracje przygotowała Szczepan Atroszko. Książka ukazała się nakładem Fundacji Podróże bez Granic.
Tytułowy Ryś i Krzyś to bracia. Są jak wszystkie inne rodzeństwa - nie licząc jednego, małego szczegółu. Ryś porusza się na wózku inwalidzkim. Ale brat dzielnie mu we wszystkim pomaga.
Tym razem chłopcy mają spotkać prawdziwego pirata. No może nie do końca prawdziwego. Poznają psa o imieniu Pirat. I cały jest równie niezwykły co przydomek, który nosi. Bowiem Pirat to tzw. pies serwisowy. Oznacza to, że biszkoptowy labrador pomaga osobom poruszającym się na wózku w życiu i codziennych czynnościach. Autorka wszystko zrozumiałe tłumaczy, książka jest przejrzysta i bardzo dobrze się ją czyta. Nie ma tu moralizatorstwa, nie ma jakiegoś zadęcia. Jest chłopiec na wózku i już. W niczym nie ustępuje sprawnym kolegom, a dzięki pomocy brata, rodziców i Pirata - może ich czasem nawet prześcignąć w pewnych dziedzinach.
Podobają mi się też ilustracje. Są sympatyczne, Rysia i Krzysia od razu polubiliśmy. Nie wspominając o Piracie, który jest przesłodki, a w swojej kamizelce psa pracującego - wyjątkowo profesjonalny.
Bardzo polecam, nie tylko ten tom, ale i całą serię, którą pokażemy Wam niebawem.

Krokodyla Alojzego już Wam kiedyś przedstawiałam. Dziś będzie kolejne spotkanie z tym przesympatycznym gadem, który... Zamieszkał w Ratuszu Staromiejskim w Gdańsku.
Tym razem chciałam Wam pokazać książkę 'Alojzy i magiczny schodek' z tekstem Doroty Karaś w opracowaniu graficznym Agaty Królak.
Tym razem Alojzy zaprasza nas w podróż do Ratusza Staromiejskiego, w którym obecnie mieści się Nadbałtyckie Centrum Kultury. Są tam też stare schody, a deska na piątym stopniu magicznie skrzypi. Kiedy na niej staniemy i wypowiemy zaklęcie... Wraz z krokodylem przeniesiemy się w przeszłość, do dawnych czasów. Odwiedzimy nie tylko ratusz, ale też Kościół Świętego Jana i zobaczymy jedną z jego malutkich wieżyczek zwaną sygnaturką. Po drodze nie zabraknie labiryntów, niebezpiecznych istot, które nieco się od siebie różnią, a nawet samego Neptuna, który coś zgubił. Z zadaniami poradzi sobie już czterolatek, chociaż sporo frajdy będą miały też większe dzieci.
Książka jest interaktywna, a do tego w cudowny sposób przemyca sporą dawkę wiedzy i historii. Mój syn po przeczytaniu stwierdził, że wszystkie te opisywane miejsca chce zobaczyć, a najbardziej marzy o tym, żeby poznać Alojzego. Także krokodylu, szykuj się na gości 😁
Więcej o projekcie przeczytacie na stronie Nadbałtyckiego Centrum Kultury.

Ta książka pochłonęła mnie całkowicie. Przytuliła, zdzieliła po twarzy i zrobiła spustoszenie w głowie i w sercu. Odżyły stare demony, pojawiły się myśli, których już dawno nie było. W niektórych momentach czułam się, jakbym czytała o sobie. W innych - o koleżance ze szkoły, koledze z pracy czy tej sławnej aktorce, tej, która była ofiarą przemocy.
Książka, która poruszyła te wszystkie wspomnienia to 'Oczami dziecka' Klaudii Tokarz-Laskiej. Ukazała się nakładem Wydawnictwa Kłębek Uczuć. I powinien ją przeczytać każdy rodzic. Również ten przyszły.
Autorka nie kryje, że sama jest DDA czyli Dorosłym Dzieckiem Alkoholika. To bardzo trudny temat, ktoś by pomyślał, że na pewno nie na bloga z książkami o tematyce dziecięcej. A ja uważam, że właśnie w takim miejscu temat ten powinien wybrzmieć, dać do myślenia. Tak jak już wspomniałam, każdy rodzic powinien tę książkę przeczytać. Żeby zrozumieć, stać się lepszym, nie przenosić traum na swoje dzieci. Nie powielać schematów.
Znajdziemy tutaj dużo historii. Krótkich, treściwych, mniej lub bardziej wzruszających. Wszystkie łączy to, że są prawdopodobne.
Łączy je coś jeszcze - wszystkie są napisane z perspektywy dzieci. Tych dwutygodniowych, pięcioletnich, czy takich, które za chwilę skończą osiemnaście lat.  Ale też tych czterdziestoletnich, którzy, mimo iż fizycznie dojrzali, w głowie nadal są maluchami, wciśniętymi w róg łóżka, gdzie zwinięci w kłębek czekają na najgorsze.
Czy nie ma tu dobrych historii? Są. Jednak zdecydowanie mniej. Ale dają nadzieję. Są takimi świetlistymi punkcikami, które pokazują, że można inaczej. Że nie zawsze w życie, nawet tak małego człowieka, musi wkraść się trauma. Te dobre historie pokazują, że można stać się dla swoich dzieci i drogowskazem i oparciem. Nawet, jeśli nasze drogowskazy leżą złamane gdzieś przy rozstaju dróg.
Biel okładki tej książki to dla mnie metafora. Ale nie czystości, a wyboru. Możliwości wymazania wszystkiego i stania się białą, czystą kartką. Na którą spojrzymy oczami dziecka i stworzymy własny obraz świata.